dziw II

niezwykła rzecz lub nadprzyrodzone zjawisko

Nie dziw, Mospanie, Bo też Pan drogo płaci za taką zwierzynę (II). Widział ją w ustach dziecka pożeraną chciwie: Więc było po uroku! po czarach! po dziwie! (III) Nie dziw tedy, że [...] Nie działo się w Dobrzynie nic bez Maćka rady (VI). I to dziw - rzekł Protazy - że o tej to Zosi, O której rękę teraz nasz Tadeusz prosi, Było przed rokiem omen, jakoby znak z nieba! (XI) Nie dziw, że ludzi, świat, sobie ohydzą [Epilog]

Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Byt